UYGULAMALI SİYASET-2-SİYASETTE DÜRÜSTLÜK VE DOĞRULUĞUN ÖNEMİ

UYGULAMALI SİYASET-2-

SİYASETTE DÜRÜSTLÜK, DOĞRULUK, GÜVENİRLİLİĞİN ÖNEMİ-

YEREL YÖNETİMLER SEÇİMLERİNE PARTİLERİN HAZIRLIK SÜRECİ

SİYASETTE YALAN VE YANILTICI SÖYLEYİŞ, İLETİ VE DAVRANIŞLARIN NEDEN VE SONUÇLARI:

Birçok siyasetçi, seçmenleri ve rakiplerini atlatmak, seçmenlerden daha fazla ilgi görmek ve oy almak, rakip partiler karşısında başarılı olmak için siyaseti hala yalan söylemek, yanıltıcı bilgi vermek, doğruları gizlemek olarak görüyor ve düşünüyor. Öyle ki siyaset sanatı ve bilimi, yalan söylemekle eşleşmiştir. Bunun sonucu olarak siyasetçi de yalancı, kendine güvenilmez, doğrulukla, dürüstlükle ilgisi olmayan bir kişi olarak tanınmaktadır.

Gerçekte ise siyaset bu niteliklere sahip olamaz. Siyaset, ahlaka, dürüstlüğü, sözüne, davranışlarına güvenirliğe dayanır. Siyaset inanırlık ve güvenilirliktir. Yalan söylemek siyasetçiye başarı değil tersine, yalan ve yanlışlar, eninde sonunda ve çoğu kez, Atalar sözünün doğrultusunda “ yalancının mumu yatsıya kadar yanar”, deyişini kanıtlarcasına kısa sürede ortaya çıkarak halk tarafından öğrenildiğinden, kendine olan güven duygusunun, iş başarma inancının yitirilmesi nedeniyle başarısızlık getirir. 

Siyasetteki yalan söyleyişin başarının yollarından biri olduğu yanlış düşünüş ve inanışı, siyaset sanatı ile savaş sanatını birbiriyle karıştırmaktan ileri geliyor. Siyaset bir yönü ile birbirine rakip siyasi görüşlerin mücadelesidir, ancak birbiri ile bir savaş ortamında gibi savaşmak değildir. Siyaset savaşta düşmanı yenmek için güçlü olmak,  bunun için de her türlü yolu kullanmak, uygulamak ve denemek değildir. Tersine, siyasi rakipleri yenmek için, halka ve kendi partili üyelerine dürüst, güvenilir, sözüne inanılır bir kişilikte olduğunu kabul ettirmek, gerçek siyasi başarı getirir. Bu erdemlilikle yapılan siyaset, siyasetçiyi ve siyaseti de halk önünde değerli duruma getirir; büyük bir saygınlık kazandırır. Siyaseti tam anlamı ile halka bilimsel bir sanat olarak benimsetir, kabul ettirir. Siyaseti yalan söylemek sanatı olmaktan, siyasetçiyi de iyi yalan söyleyebilen kişi olmaktan kurtarır.

Doğruları gizlemek ve yanlış bilgiler sunarak siyaset yapmak, dış siyasette uygulama alanları bulabilir. Ancak devletler arasındaki iyi ilişkilerin geliştirilebilmesi, dostlukların pekiştirilebilmesi için barış ortam ve zamanlarında dış siyasette dahi doğru söyleyiş, güvenilir davranışlara dayalı siyaset yapmak, doğru bir siyasi anlayıştır.

SİYASAL ALANLARDA GÖREV ALACAK ADAYLARIN BELİRLENMESİNDE PARANIN ROLÜ: SİYASAL PARTİLERİN YEREL YÖNETİM SEÇİMLERİNE HAZIRLIK SÜRECİ:

Partilerin Yerel yönetimler seçimlerine katılmak isteyen üyeleri belediye başkan aday adaylıkları, belediye meclis üye aday adaylıkları için, partilerinin hazırlamış oldukları formları doldurarak ve başvuru dilekçelerini yazarak her parti tarafından belirlenen süre içinde, bağlı oldukları ilçe başkanlıklarına başvurularını yaparlar.

Her parti yerel seçimlerde aday olmak isteyenlerden aday adaylığı başvuru ücreti almaktadır. Bu başvuru ücretini yatırmayan üyelerin yerel seçimlerde aday adaylıkları kabul edilmemektedir. Başvuruların az ve hatta çok yetersiz olmasında en büyük etken, aday adaylarına aday olamamaları durumunda geri iade edilmeyen, partilerin belirlemiş oldukları başvuru ücretlerinin yüksekliğidir. Partilerin bu tutumlarının ve karar almalarının nedenini bu adaylık başvuru ücretlerini büyük bir gelir kaynağı olarak görmeleri oluşturmaktadır.

Aday adaylığı başvurularında birçok parti genel merkezlerinin aday adaylarından başvuru parası alması, bu paranın birçok üyenin aylık gelirlerinin çok üstünde olması ve bir adayın seçimlere katılacak aday olarak belirlendikten sonra seçim propaganda çalışmaları için büyük miktarlarda paraya gereksinmesi, siyaset alanında paranın rolünü çok büyük ölçüde arttırmaktadır. Siyasi alanda çalışmak için paranın bu büyük rolü üstlenmiş olması, ideal siyasal yönetimlerin oluşabilmesinde büyük bir engeldir. Siyasetin paraya dayanan bu niteliği ile birlikte hukuk sisteminde, hak ve adalet aramak amacıyla dava açma girişimlerinde mahkeme kalemlerinin yüklü miktarlarda harç yatırmayı zorunlu kılmaları; harçlar yatırılmadığı sürece hak aranamaması,  toplumların, uygulamada gerçek demokratik yönetimlere sahip olmalarında en büyük engellerdir. 

Ekonominin kuralları ile değerlendirildiğinde, partilerin giderlerin karşılanması için büyük bir  gelir kaynağı olarak gördük aday adaylığı ücretlerini, daha makul düzeyde (asgari ücreti geçmemek üzere) belirlemesi, daha çok başvurunun olması nedeniyle partilere daha büyük bir gelir oluşturur. Daha da önemlisi, partilerin daha nitelikli adaylarla yerel yönetimlere gelmesini sağlayarak,  daha kaliteli hizmetlerin verilmesi ile partilerin yönetimlerde başarılı olmalarının yolunu açar. Bu siyasetin nitelikli olması, partinin daha uzun süre iktidarda kalması, ülkenin daha iyi yönetilmesi çalışmalarında çok önemlidir.

Başvuru için partilerin vermiş oldukları gerekli süre içinde, yüksek ücretler nedeniyle yeterli başvuru olmama durumunda genel merkezler mazeret dilekçeleri ile aday adaylığı başvurularını kabul etmek zorunda kalmaktadır.

YEREL YÖNETİMLER ADAYLARININ VE SEÇİM LİSTELERİNDE SIRALARININ BELİRLENMESİ:

 Gerekli süre içinde birden fazla belediye başkan aday adayı ve yeterli sayıda belediye meclis üye aday adayı başvurusu yapılması durumunda, Belediye Başkan adayları ve Belediye Meclis üye adaylarının ve Belediye Meclis üye adaylarının seçim listelerindeki sıralarının belirlenmesi amacıyla Ön Seçim,  Aday Yoklaması ve Merkez Yoklaması seçim yöntemlerinden birisi ile seçimler yapılır. Ön Seçim ve Aday Yoklaması seçimleri yargının (Yüksek Seçim Kurulunun) gözetimi ve denetimi ile yapılan seçimlerdir. Bu iki seçim yönteminde oy kullanacakların listesinin hazırlanması, askıya çıkarılması, itirazlarını değerlendirilmesi gibi çalışmalar nedeniyle en az kırkbeş günlük bir süreyi ve seçim memurlarının görevlendirilmesi nedeniyle bir maliyeti gerektirir.  Bu seçimler Yüksek Seçim Kurulunun aracılığı ile resmi ve seçim yasalarına göre yerine getirilir. 

Bu iki resmi seçim yerine, partiler genel olarak o seçim çevresindeki tüm partililerin oy kullandıkları ve genel merkezlerinden gönderilen liste, oy pusulaları ve gözlemcileri ile iki hafta gibi bir süre içinde bile yapabildikleri Merkez Yoklama-(Eğilim Yoklaması) seçimi yaparlar. Bu seçim yöntemi, en son tüm karar ve onama yetkilerinin parti genel yönetim kurullarının elinde olduğu bir çeşit anket benzeri bir seçim yöntemidir.

Birden fazla belediye başkan aday adayının bulunması durumunda belediye başkan adayı ile belediye meclis üye aday adaylarının arasından adayların ve sıralarının belirlenmesinde hangi yöntemle yapılırsa yapılsın seçim yoluna başvurulması, ilçe yönetim kurullarının tarafsız olarak davranışlarını kolaylaştırırı. Seçim yapılmayarak, yerel yönetim adaylarının ve sıralarının belirlenmesini ilçe ve il yönetim kurullarının kararına bırakılması yönetim kurullarının tarafsızlıklarını yitirmesine neden olmakta,  yönetim kurullarını taraf tutmak zorunluluğu ile karşı karşıya kalmaktadır.

Bu taraflılık da zaman zaman partililer arasında kavgalara ve küskünlüklere neden olmaktadır. En doğru yöntem, aday adaylarının zamanında başvurularının alınarak, yargının denetiminde yapılan Ön Seçim ve Aday Yoklaması seçim yöntemleri ile adayların ve sıralarının belirlenmesidir. Bu aynı zamanda en demokratik yöntemdir.

BELEDİYE MECLİS ÜYESİ ADAYLARININ VE SIRALARININ BELİRLENMESİNDE (YEREL YÖNETİM ADAYLARI LİSTELERİNİN OLUŞTURULMASINDA) UYGULANAN SİYASAL YÖNTEM: HALK KONTENJANI, PARTİ KONTENJANI, BELEDİYE BAŞKANI KONTENJANI:

Belediye Meclis üyesi adaylarının ilçe nüfusuna bağlı olarak seçim yasalarınca belli olan sayıdaki üyelerinin bir bölümü, yukarıda anlatılan seçimlerle belirlenmesi, bir bölümü partilerin il, ilçe yönetim kurulları ile parti merkez yönetim kurullarınca belirlenmesi, küçük bir bölümünün de belediye başkan adayları tarafından belirlenmesi siyasi anlayışı bir yöntem olarak benimsenmiştir. Seçimle belirlenen belediye meclis üye adaylarını “Halk Kontenjanı”, partilerin organlarınca belirlenen meclis üye adaylarını “ Parti Kontenjanı”, Belediye Başkanlarınca belirlenen üye adaylarını da “ Belediye Başkanı Kontenjanı” olarak kavramlaştırmak olanaklıdır. Örnek olarak: BALIKESİR/Altıeylül İlçesi Belediye Meclis üye sayısı, nüfusuna oranlı olarak seçim yasaları ile 31 olarak belirlenmiş olup, bu 31 üyenin üç adeti Belediye Başkanı Kontenjanı, ondört adeti Halk Kontenjanı, ondört adeti de Parti kontenjanı olarak ayrılmıştır. Diğer bir anlatımla, belediye meclis üyelerinin üç adetini belediye başkanının kendine çalışma ekibi olarak seçmesi, ondört adetini partinin kendi yönetiminin belirleyerek çalışma ekibi olarak seçmesi, kalan ondört üyenin de halk tarafından seçilerek halkın belirlemesi karma siyasal anlayış ve yöntemi uygun görülmüştür.   

Belediye meclis üyelerinin seçimi bu üç toplumsal güç arasında bölünmüştür. Üyelerin listede sıralanması da bu güçlerin ağırlığına bağlı olarak, mümkün olduğunca adaletli olması gözetilerek fermuar adı verilen bir yöntemin uygulanması uygun görülmüştür. Bu yönteme göre örneğin çift sıralar (2,4,6,..vb) seçimle halk tarafından belirlenmişse, kalan tek sıralamalar (1,3,5..vb) Parti yönetimlerince belirlenir. Bu siyasal anlayış ve yöntem belediye meclisinde görev alacak üyelerin bütününü halkın oylarına bırakarak, niteliksiz adayların siyasette yer almasına engel olmak ve parti yönetimlerinin kendi ekiplerini oluşturarak uyumlu çalışma ortamı oluşturmalarını sağlamak yönlerinden uygun ve mantıklı bir düşünüştür. 

Parti organları ve özellikle partilerin genel merkezleri, uyguladıkları güncel siyasal bakış açıları ile zaman zaman bu kontenjanları tam olarak uygulamamaktadır. Kendi lehlerine Halk kontenjanlarını değiştirmek istemekte ve değiştirmektedirler. Bu girişimler halk kontenjanı (seçimle olan üye belirleme ve sıralamalar) taraftarlarının tepkilerine yol açarak, parti içinde küskünlüklere ve partiden kopmalara yol açmaktadır. Partinin merkez yönetiminin politik anlayış ve uygulamasının benimsenmemesi ve anlaşılamamış olması, diğer taraftan partili üyeler arasında siyasal ikbal ve makam tutkuları, parti içinde küskünlüklere, kopmalara ve bölünmelere neden olabilmektedir.

Partilerin genel yönetim kurullarının politikalarının anlatılmaması ile anlaşılamamış olmasının yanında birçok partili üye ve hatta yönetim kurulu üyesi, kontenjanların ayrılışının bu siyasal mantığını anlamamış durumdadır. Bu siyasal yöntemi bilmeyen ve anlamamış olan üyelere göre tüm belediye meclis üyelerinin tümü halk oyu ile seçimle belirlenmelidir. Siyasal partilerin üyelerince en sık sorulan sorulardan biri de, seçim yapıldığı halde tüm üyelerin seçimle belirlenmemiş olması nedeni ile “ neden seçim yapılmadığı” dır. Meclis üye adaylarının sıralanması sistemi ve mantığını iyi bilmeyen halkın da tartışmalara karışması ile partiler de genel merkez yönetimlerine karşı güven azaltmakta, öfkeyi arttırmaktadır. Genel merkezlerin çalışmaları yanlış görülmekte hatta küçümsenmekte ve sürekli olumsuz eleştirilere neden olmaktadır. Bu olumsuz durumların ortaya çıkmasını önlemek için, siyasal deneyimlerden gelen meclis üye adaylarının seçim ve sıralarının belirlenmesi yönteminin öneminin partili üyelere ve halka iyi anlatılması ve gerekli bilincin sağlanması gerekmektedir.

Diğer bir yandan da, karşılaşılan olumsuzlukların etkisiyle Partilerin genel merkezleri, belediye meclis üyelerinin seçim listelerini ilçe seçim kurullarına bildirme süresinin son gününde vermektedirler. Bu durum listelerin tam ve düzenli hazırlanmasını engellediği gibi, meclis üyelerinin partililerden gizlenmiş olması gibi bir durum ortaya çıkardığından etik olmamaktadır. Genel merkez yönetimlerinin bu korkak, ürkek davranışları üye bildirimlerinde sorunları yol açmakta, ilçe yönetimlerini zora düşürmektedir. Çünkü üyelerin ilçe seçim kurullarına liste ile birlikte yüksek seçim kurulunca istenen bazı evrakları da (adli sicil belgesi, nüfus cüzdan sureti, diploma fotokopisi, adres, telefon bilgileri) eklenmektedir. Belediye Meclis üye adaylarının listelerinin zamanında verilmesi zorunludur. Bunun için de listelerin birkaç gün önceden belirlenerek bir ön hazırlık yapılması önemlidir.

İsmail İNCİ,  12/03/2014

 bgi.inci@mynet.com

 iinci2013@yandex.com

www.facebook.com/bgi.inci

https://twitter.com/ismailinci

DERİN DEVLET EŞANLAMIYLA GÜÇLÜ DEVLET ÖRGÜTLENMESİNİN ANALİZİ

DERİN DEVLET YA DA KOŞUT DEVLET, EŞANLAMIYLA GÜÇLÜ DEVLET ÖRGÜTLENMESİNİN ÖZÜNÜN ÇÖZÜMLEMESİ

Devlet varlığını ve gücünü, toplumu oluşturan bireylerin özel ve genel çıkarlarının gerçekleştirilebilmesi ortak anlayışından alır. Bu anlayış birliği toplum üzerinde varolan dış (doğaya ve diğer toplumlara karşı kendini savunma) ve toplumsal olarak yaşamadan doğan iç gereksinmelerin ( güvenlik, gıda ve barınma gereksinimleri, sağlık, adalet..vb) bireysel olarak karşılanamaması zorunluluğunun sonucudur. Devletin barış zamanında varlığı bireylerin bencilliklerinden doğan bütünlüğün korunması zorunluluğunda, savaş zamanında ise toplumsal varlığını bütünlük içinde koruma zorunluluğunda ortaya çıkar. Devlet varlığını,  toplumsal örgütlü bir güç olarak özellikle diğer devletler karşısında bağımsız, egemen oluşu ile belirgin olarak gösterir. Bu zorunluluklara bağlı, ortak çıkarların birliği sonucu devlet örgütlenmesinin oluşumu, bireylere devlete karşı bir yandan toplumsal görevler verirken, diğer yandan aynı zamanda toplumsal haklar da verir.

Bireyler devlet örgütlenmesi ile toplumsal yaşam içinde kendilerini güven ve özgür kılarlar; mal, can ve namusları devlet örgütlenmesi ile onun ortaya çıkardığı birliğin gücü ile koruma altına alınır. Bu durum insanlarda duygusal olarak devlete karşı ana-baba sevgisi olarak yansır. Devletin amaç ve hedefleri, kendi amaç ve hedefleri ile özdeşleşir.

DEVLET ÖRGÜTÜ ÇEŞİTLİ GÜÇLERDEN OLUŞAN SİYASAL BİR YAPIDIR:

Devlet örgütünün değişik güçleri, devletin siyasal yapısını oluşturur. Bu siyasal yapının yönetim anlayışlarına bağlı olarak devletin örgütlenme gücünün kullanım biçimlerinin çeşitliliği ortaya çıkar. Devletin siyasal yapısının insan bilinci ile birlikte gelişen yapısı olduğu görülür. Devletin egemenlik temsilcisi karar verme istencine bağlı olarak tarihsel süreçte tiranlık ve krallıklardan kralların egemenliklerini yasama meclisleri ile paylaştığı siyasal devlete ve günümüzde genel olarak toplumun bütününün egemenliğini ve karar verme iradesini temsil eden ulusal egemenliklere dayalı siyasal devlet yapısına doğru evrildiği görülür. Süreç içinde Devletin egemenliğinin niceliği ve yönü giderek daha çok toplumun geneline yayılmaktadır. Tek bir hükümdar yönetimi yerini, ulusal devletlere bırakarak, ulusal egemenliğe dayanan devlet örgütlenmeleri geçerli durumuna gelmektedir.

Devletin egemenliğinin ulusal egemenliğe ve onun temsili olan siyasal devlet örgütlerine her ne kadar yasalarla donatılmış olarak verilmiş olsa da bir açık keyfilik alanı taşır. Ulusal temsilcilik taşıyan devlet örgütünde yasalar daha istençli olarak karar vermede öncelikli kılınmıştır, ancak bu karar verme istenci yine de gizli ve kaçamak olarak siyasal iktidar olan hükümetler tarafından keyfi olarak kullanılmaktadır. Süreç olarak keyfilik azalma yönünde devletler gelişmektedir. Bugün siyasal devlet örgütlenmesinin bu sürecin ulaştığı son gelişme aşamasına göre oluştuğu göz önüne alınırsa, devletin işleyişindeki sorunlar daha az ortaya çıkacaktır.

Devlet örgütlenmesi, tüm toplumu kapsayan genel yasalarla genel yararı ve iyiliği sağlar. Siyasal devletin örgütlenme gücü ve karar verme egemenliği devletin anayapısında varolan genel yasalara uygun olmalıdır. Krallıkla yönetilen bir devlet örgütünde devlet egemenliğinin temsilcisi kraldır. Krallar da yasalar karşısında sorumsuz değildirler. Sorumsuzlukları yasalar karşısında biter. Adaletli ve yasalara uygun devleti yönetirlerse egemenliklerini sürdürebilirler.

DESPOTİZM:

Siyasal devlet yönetimlerinin, halkın seçimiyle kurulduğu özellikle çağımızdaki toplumlarda, sık olarak devlet ile devletin temsilcisi olan siyasal devlet yapısının birbirinden giderek ayrıştığı görülmektedir.. Bu ayrışmanın nedenini siyasi parti yönetimlerinin devlet yapısına zarar veren özel çıkarları ve yetersiz yönetimsel yapıları ortaya çıkarmaktadır. Devlet genel çıkarların örgütlenmesi olarak kendini görevlendirirken siyasal partilerden oluşan hükümet örgütlenmelerinin siyasal amaçları,  özel çıkarları genel çıkarlara karşıt bir siyasal örgütlenme olarak kendini göstermektedir.

Siyasal devletin, bürokrasinin gücünü kötüye kullanarak, özel çıkarları için yasaları yok sayması veya toplumun genel yasaları yerine, iktidara geldiğinde kendi özel yasalarına göre devlet egemenliğini kurması toplumda despotizmi adını verdiğimiz bir yönetimi ortaya çıkarır. Despotik bir yönetimde genelin iyiliğini sağlayan yasalar ortadan kaldırılmıştır.

 Despotizm ister özel bir kişinin istenci olsun, isterse bir dönem içinde halkın seçimiyle iktidara gelen, halkın iradesini temsil eden siyasal devletin özel istenci olsun, yasa yokluğu demektir. Gerçek yasalar tüm zamanlarda geçerli olan, toplumun tümünün iyiliğini sağlayan kurallardır. Despotizm, seçimlerle gelerek genel iradeyi temsil ediyor olsa da, keyfi isteklerden oluşan egemenlik olarak toplumsal bütünlüğü, genel iyiliği sağlayan yasal devlet egemenliğinden ayrılır.

  Platon’un ve Ariston’un  kabul ettiği gibi en iyi devlet yönetim biçimi, Aristokratların ya da bir filozof kralın yönetimindeki devlet örgütlenmesi değil, toplumun tümünün iyiliğini kapsayan yasalarla yönetilen  devlet yönetimidir. Bu devlet yönetimi demokratik bir yönetimdir.

CUMHURİYET VE DEMOKRASİ YÖNETİM ANLAYIŞLARININ GELİŞME SÜRECİNDE GÜNÜMÜZDE KAZANDIĞI ANLAM AYRIMLILIĞI:

Demokrasi, devleti yönetenlerin halkın seçimleriyle belirlendiği, aynı zamanda toplumun evrensel yasalarla yönetildiği, bütün zamanlarda bütünsel iyiliğinin sağlandığı yönetimdir.  Cumhuriyet yönetiminin demokratik yönetimlerden ayrımlılığı, çoğunluğun iradesinin seçimle ortaya çıkmış olmasına rağmen, despotizm de olabilen bir yönetim biçimi olabilmesidir. Bu nedenle bir krallık veya meşruti yönetim demokratik bir yönetime sahip olabilir,  ancak bir cumhuriyet yönetimi, evrensel yasalara sahip olmadığı sürece demokratik olması olanaksızdır.

Yasalara karşı egemenlik kurmak isteği, halkın egemenliğine karşı kendi egemenliğini kurma amaçlarından doğar. Bu amaçlar siyasal iktidarları hukuku çiğnemeye götürür.

GÜÇLÜ DEVLET(DERİN DEVLET) ÖRGÜTLENMESİNİN ZORUNLU      GEREKSİNMELERDEN ORTAYA ÇIKIŞI:

Siyasal devlet örgütlenmesi tüm yönetim biçimlerinde siyasal bir yapı olarak toplumun tüm özel yaşamını etki altına alır. Özellikle Demokratik yönetimler olmak üzere tüm yönetim sistemlerinde halkın genel çıkarlarını koruyan bir örgüt olması gereken devlet siyasal yapısı, kendi özel,  örgütsel (topluluk) çıkarlarını sağlayan bir yapı durumuna gelir ve halkın özel yaşam alanını, devlet yapısını korumak anlayışı ile egemenliği altına alır. Bu eylem,  tüm yönetim biçimlerinde hükümranlığın (egemenliğin) toplumu oluşturan bireylerden uzaklaşmasına neden olur.

Bu durum toplumun genelinin iyiliği için kurulmuş olan devletin varlığının korunması sorununu ortaya çıkarmıştır.

 Siyasal iktidar olan kişi ve kişilerden oluşan bürokratik örgütün, devletin olanaklarından doğan güç ve yeteneklerini kendi keyfi çıkarlarını sağlamaları yönünde kullanmalarını önlemek için toplumun yargı, yürütme, yasama kurumlarının; sivil toplum ve derneklerinin yetkileri hakları, görevleri birbirini denetleyecek biçimde ayrılmıştır.

Düzenli işleyen toplumsal yapının ortaya çıkış süreci içinde bu önlemlere rağmen  siyasal devleti oluşturan iktidarlar kendi oligarşik çıkarlarını sağlamak ve korumak için, yasama güçlerini kullanarak yürütme ve yargıyı denetim altına almaktadırlar. Bu gelişme, devletin kurumlarının birbirini denetleme görevlerini yerine getirememelerine neden olmakta, devlet örgütlenmesinin ortadan kaldırılması yolunu açmaktadır.

Hükümetlerin bu eğilimleri karşısında Büyük Devlet olma niteliğine sahip olan toplumlar, güçlü bir devlet yapısının varlığı için, siyasal iktidarların, onların devlet memurlarının, bürokrasisinin tutkularına, özel çıkarlarına ve devleti yıkarak despotik bir devlet oluşturmalarına karşı olarak güçlü bir devlet örgütü ile devletleri desteklemişlerdir. Devletin varlığının korunması, sürdürülmesi; güçlü bir devlet varlığı için siyasal devlete karşı siyasal olmayan gizli-derin bir devlet örgütlenmesinin ortaya çıkmasını gerektirmiştir.

Derin devletin=koşut devletin (güçlü devlet örgütlenmesinin) ortaya çıkışı siyasal devletin (siyasal iktidarların ve bağlı olan bürokrasinin) özel çıkarlarını sağlamak yönünde devleti ele geçirmesinin ve devletin çöküşüne neden olacak eylemlerinin önlenmesi düşüncesi sürecinin zorunlu bir aşaması olarak ortaya çıktığı görülmektedir. Bu zorunluluk nedeniyle Derin Devlet yapılanmasının güçlü devletlerin hemen tümünde varolduğu görülür ve ortaya çıkışının önlenmesi çok güçtür.

DERİN DEVLET ÖRGÜTLENMESİNİN YAPISININ NİTELİKLERİ:

Derin Devlet yapısının devleti, siyasal devlet yapılarının olumsuzluklarından koruyarak, güçlendirecek nitelikleri taşıması gerekir. Güçlü devlet örgütlenmenin yapısının, genel olarak adalet karşısında hesap verebilir bir niteliği bulunmaz. Bu niteliği ile diğer gizli örgütlenmelerin işleyişiyle benzerlikler taşımasına rağmen genel çıkarı koruyucu, toplumun tümünü kapsayan bir örgütlenme olduğundan, topluluklarının özel çıkarlarını sağlamak için topluma karşıt olarak kurulan diğer gizli örgütlerden ayrılır. Güçlü devlet örgütlenmesi oluşurken ve amaçlarını yerine getirirken anayasanın temel ilkelerinden ayrılmaz. İyi bir siyasal devletin (Hükümetlerin, siyasal iktidarların) çalışmasını da güçlendirir. AK Parti iktidarının üçüncü döneminin son yıllarına kadar bu koruyuculuk açıkça gözlenmiştir.

Güçlü devlet örgütlenmesinin üyelerini başta güvenlik, savunma, yargı kolları oluşturuyor görünürse de her tür sivil örgüt, sendika, odalar birliği, ülkenin ileri gelen bilim ve meslek insanlarının da katıldığı bir birlikten oluşur. Bu birlik, siyasal devletin özel çıkarlarına, devletin varlığını tehdit eden uygulamalarına karşı, genel çıkarı koruyucu yönde varolan yasaları koruyup kollayarak yürütme ile birlik, dayanışma içinde çalışır. Siyasal devletin anayasaya aykırı davranışlarının ortaya çıkması, yasama ve yargılama gücünü kötüye kullanması sonucunda yargı ve yürütme ile dayanışma içine girerek yargının genel çıkarları koruyucu yönde çalışmasını sağlar.

Devlet içindeki farklı kurum ve örgütler, devlet örgütünün temel amaç ve çıkarları ile çatışmadığı sürece varolur. Çağımızda devlet doğrudan toplumun egemenliğini yansıtan siyasal güç olmalıdır. Halkın egemenliğine karşıt bir egemen siyasal güç, gizli bir devlet egemenliğidir ve örgütsel çıkarları için çalışan gizli bir örgütten farklılığı yoktur.
GERÇEK DEVLET ÖRGÜTLENMESİNİN BELİRLENMESİ KRİTERİ (ÖLÇÜTÜ):

Devlet örgütlenmesinin, siyasal devlet örgütlenmesi ile karşı örgütlenmelerin(devlet örgütlenmesine zarar verdiği görülen, düşünülen) ortak bazı noktalarda buluşması ile siyasal devlet örgütlenmesinin desteğini yitirmesi sonucu, toplumdaki ortaya çıkan örgütler karşısında zayıf duruma düşerek işlevlerini yerine getirmede etkisizleştiği, bir kaos ortamına düştüğü olabilir; gerçek devlet örgütlenmesinin varlığının ayırt edilmesi zorlaşabilir.

Bu durumda gerçek devlet örgütlenmesinin varlığının ve niteliklerinin belirlenerek netleştirilmesinin ölçütü, sade yurttaşın haklarını, hukuklarını koruyan toplumsal örgütlenmenin gerçek devlet örgütlenmesi olmasıdır.

 

KAYNAKÇA:

Hegel’in Hukuk Felsefesi üzerine ve Ak Parti İktidarı ile Ergenekon Örgütü yapılanması üzerine eleştiriler gözlemler.

İsmail İNCİ,  11/02/2014

 bgi.inci@mynet.com

 iinci2013@yandex.com

www.facebook.com/bgi.inci

https://twitter.com/ismailinci

 

ESNEK ÜRETİM YÖNTEMİNİN İLKELERİ, EKONOMİK VE SİYASAL ETKİLERİ

ESNEK ÜRETİM YÖNTEMİNİN İLKELERİ, KİTLE ÜRETİM YÖNTEMİ İLE KARŞILAŞTIRILMASI VE EKONOMİK- SİYASAL ETKİLERİ (1)

1980 yıllarda ortaya çıkan, toplumların ekonomik ve siyasal düşünce sistemlerinde tarihsel bir değişim yaratan “Esnek Üretim Yöntemi”,  karşılaşılan ekonomik sorunlara çözüm bulma, ekonomik krizleri önleme arayışında,  ekonominin tarihsel gelişme sürecinde kaçınılmaz olarak ortaya çıkmış, insan düşünüşünün önemli gelişme aşamalarından biridir.

  İlk ve Orta Çağda yaşayan toplumlarda sanayi üretimi, basit teknik araç ve gereçlerle,  şehirlerde küçük atölyelerde daha çok zorunlu ihtiyacı karşılayacak kadar yapılıyordu. Gıda ürünleri üretimi de yaşamak için zorunlu gıda gereksinimleri karşılayacak kadar üretilebilmekte, ürünlerin pazarlanması, üreticilerin ve ülkelerin az üretimleri nedeniyle daha az ticari kaygı taşıyordu.

Onyedinci yüzyıldan itibaren bilim ve teknik alanlarındaki büyük buluşlar,  insanlığın yaşamak için zorunlu gereksinmelerini karşılayacak kadar olan üretim miktarını ve ürün türlerini, tüketimlerinden çok fazla ölçüde arttırmıştır. Önce Buhar gücüyle, sonra petrol ürünleri ile çalışan karmaşık ve çok güçlü makinelerin, su ile çalışan basit makinelerin yerini almasıyla sanayinin geliştiği toplumlarda büyük hacimlerde ürün fazlalığı ortaya çıkmıştır. 1711 yılında Newcomen’in yaptığı ilk ticari buhar makinesi 500 atın yaptığı işi tek başına yapabiliyordu. James Watt ise buhar makinesini daha da geliştirerek yakıt verimini yüzde 75 arttırmıştır. 

Sanayi devrimiyle birlikte, insanın fiziki gücüne dayanan basit araç gereçlerle yapılan küçük atölye tipi üretim (manüfaktür üretim) yerini, makinelerin üretim aracı olarak organize ve yaygın olarak kullanılmasıyla ortaya çıkan fabrika türü üretime bırakmıştır. Fabrika türü üretim toplumların ve şirketlerin kitlesel ürün çıkışıyla birlikte, ürünlerin gereksinmelerin kat kat üstünde olmasıyla büyük ticari(pazar) kaygılarının ortaya çıkmasına neden olmuştur.

Sanayileşen, bilim ve teknoloji alanında ilerleyen bu ülkeler yığınsal, büyük hacimlerde üretim tekniğine sahip olarak, çok büyük miktarlarda fazla ürün sahibi olmakla birlikte, diğer yandan, bilimsel ve teknolojik buluşların sanayide uygulanmasıyla ortaya çıkan yeni ürün türlerinin talebiyle birlikte, büyük miktarlarda üretim yetersizliği ile karşı karşıya kalıyorlardı.

Toplumlarda yeni ürünlerle birlikte yeni bir talep ve yeni bir toplumsal gereksinim ortaya çıkar. Toplumsal talepler bilim ve teknolojideki ilerlemeye bağlı olarak tür ve hacım olarak artar. Bu taleplere bağlı olarak toplumlar, yeni yatırım kaynakları bularak (emek, sermaye, girişimci) yeni üretim örgütlenmeleri (fabrikalar) oluştururlar. Yapılan sürekli yeni yatırımlarla toplumlar zenginleşir,  uygarlıkta daha ileri noktalara ilerler.

 Bilim ve teknolojideki buluşlar toplumları iki yönde etkileyerek üretime yansımaktadır: Makineleşmeye bağlı olarak kitlesel üretimler gerçekleştirilirken, aynı zamanda yeni yatırımlar için yetersizlikler ortaya çıkarır. Yeni yatırım gereksinimleri bir yandan özgün yeni, ilk üretimi yapılacak ürünler için ortaya çıkarken, ikincil olarak da bir ürünün üzerinde değişikliklerle ve geliştirmelerle yapılacak üretim için ortaya çıkmaktadır. Bu yeni gereksinimlerin getirdiği yetersizlikler, kitlesel üretim yöntemini daha kışkırtmış, yeni pazar gereksinimini, ticari tasaları daha da arttırmıştır. Ekonomistler ve yatırım yapan şirketler Kitlesel Üretim Yönteminin zararlarını, toplumlarda ortaya çıkardığı yıkımı, neden olduğu ekonomik krizleri, teknolojik ilerlemenin büyüleyici etkisi altında kalarak yöntem olarak üretimdeki yanlışlıktan kaynaklandığını görememişler, sorunların çözümünü değişik ekonomik ve siyasal düzenlerde aramışlardır.

Bilim ve mesleklerde artma ve gelişme, girişimcilerin daha fazla sermayeye ve insan gücüne gereksinim duymalarına neden olmuştur. En az maliyetle, daha fazla çalışma saatleri ve daha fazla işgücü ile daha fazla üretme gereksinim ve tutkusu insanın sömürülmesine, insan haklarının çiğnenmesine neden olmuştur. Ortaya çıkan yeni kölecilik anlayışı ve insanlar arasındaki gelir farklılığı, birçok düşünürün; sanayinin, uygarlığın gelişmesinin insanlığın yararına olmadığı düşüncesini ileri sürmesine neden olmuştur. Ürünlerin daha fazla üretilerek depolanması ile boş zamanların yaratılacağı düşüncesine dayalı ideal toplumsal sistemler düşünülmüştür. Modern toplumlarda bilim ve teknoloji ile birlikte yeni meslek ve malların üretilmesinin, insanlar arasında eşitsizliği, gelir farklılığını arttıran olumsuz etkileri ile ilk göz önüne seren Yakın Çağda, İnsanlar Arasında Eşitsizliğin Kaynağı (Bilim ve Sanatlar Üzerine Konuşma)” adlı yayını ile Jean Jacques Rousseau olmuştur:

“…toplum içinde yaşayan insanda işler hep başka türlü olur: Önce yaşamak için zorunlu gereksinme maddeleri, sona gereksinmeden fazla olanlar söz konusu olur; sonra hayatın tatlı zevkleri, daha sonra büyük servetler ve sonra uyruklar, daha sonra da köleler gelir; bir an bile durup dinlenmek yoktur. Daha da garip olanı şu: Giderilmesi gereken gereksinmeler doğal gereksinmeler olmaktan ne kadar çok uzak ve ne kadar az zorlu iseler bunlara karşı duyulan tutkular da daha kötüsü, bunları giderme gücü de o kadar artıyor. Öyle ki, Benim kahramanım, uzun gönenç ve refah dönemlerinden sonra, birçok hazineyi yiyip bitirdikten Ve birçok insanı yıkıp yere vurduktan sonra, evrenin tek hâkimi oluncaya kadar her şeyi boğazlamaya kadar varır.

Bütün insan hayatının değilse uygarlaşmış her insanın içyüzündeki gizli kendini beğenmişliğini ve gözü yükseklerde olmanın ahlaki tablosu, kısaca, işte böyledir. Uygar insanın durumu ile vahşi insanın durumunu hiçbir peşin hükme kapılmadan karsılaştıran ve bunu yapmak elinizden geliyorsa, uygar insanın kötülüğünden, gereksinmelerinden ve yoksulluklarından başka, bir de ıstıraplara ve ölüme ne kadar yeni kapılar açtığını araştırın. Bizi tüketen akıl ve ruh acılarını, bizi yoran ve yıkan şiddetli tutkuları, fakirlere fazlasıyla yüklenen esiri çalışmaları, zenginlerin kendilerini bıraktıkları daha da tehlikeli gevşekliği ve kimini gereksinmeden kimini de aşırılıklardan öldüren durumu düşünürseniz; o korkunç besin karışıklığını, bu besinlere lezzet vermek için başvurulan tehlikeli çeşnilendirmeleri, bozuk yiyecekleri, hileli ilaçları, bu ilaçları satanların düzenbazlıklarını…”

“..Toplumdan ve onun besleyip meydana getirdiği şatafattan, fizik yetilerden çok zihin yetilerinin pay sahibi olduğu sanatlarla mekanik sanatlar, ticaret, edebiyat ve sanayi geliştiren, devletleri zenginleştiren ve yok eden bütün bu yararsız şeyler doğar. Bu zayıflayıp sona yaklaşmanın sebebi çok basittir. Tarım, kolayca görüleceği gibi, niteliği nedeniyle bütün sanatların içinde en az karlı olması gereken sanattır; çünkü tarımın urunu bütün insanların kullanmaktan en az vazgeçebileceği şeyler olduğu için, fiyatlarının da en fakir insanların satın alma gücüyle orantılı olması gereklidir. Aynı ilkeden bir de şu kural çıkarılabilir: Genel olarak sanatların karlılıkları yararlılıkları ile ters orantılıdır ve en gerekli olan sanatların, en sonunda, en çok ihmal edilen sanatlar olmaları gerekir. Buradan da endüstrinin gerçek üstünlüğü ve endüstrinin ilerlemesinden doğan gerçek sonuç hakkında neler düşünülmesi gerektiği anlaşılır… Sanatlar ve endüstri yaygınlaştığı ve geliştiği ölçüde, lüksün sürdürülmesi için zorunlu olan vergilerle yüklü ve hayatını işle açlık arasında geçirmeye hükümlü, küçük görülen çiftçi tarlasını terk edip, ekmek götürmesi gereken şehre kendi ekmeğinin peşinde koşmaya gider.”

Uygarlığın getirdiği kötülüklere rağmen, bilim ve teknoloji alanındaki çalışmalar insan varlığının ayrılmaz bir parçasıdır ve engelleme olanağı yoktur. Bilim ve sanatlarda gerçekleşen ilerlemeyi engelleyerek insan mutluluğunun sağlanacağı düşüncesi büyük bir çelişkidir.

Üretim yönteminde bazı adı konulmayan değişimler yaşanılsa da 1980’li yıllara kadar Kitlesel üretim yöntemi anlayışı, büyük krizlere, dünya savaşlarına rağmen karşı konulmaz ve yöntem üzerine fazla düşünülmeyen konu olarak kalmıştır.

 “Klasik üretim anlayışının egemen olduğu, yığınlar halinde üretim yapıldığı, fabrikalarda sadece daha fazla kâr elde etme amacına yönelik olarak çalışıldığı bir dönemin rekabet anlayışı da, ekonomik anlamda çok da ilerleme sağlayıcı bir özelliğe sahip olmamıştır. Dönemin dinamiklerine uygun anlayışlar olarak ortaya çıkmış oldukları söylenebilir, fakat yarattığı tahribatlar itibariyle de pek de amaca ulaştırıcı nitelikte olmadıkları ortadadır. “

YALÇINKAYA, Timuçin, “Sanayi ve Bilgi Toplumlarında Rekabet Ekonomisi” Rekabet Bülteni Dergisi, ESC Consulting Yayını, Yıl:2001, Sayı:5, 2001.

ÜRETİM YÖNTEMİ VE ÜRETİM TEKNİĞİ KAVRAMLARININ AYRIMLILIĞI:

Üretim Teknik veya sistemleri ile Üretim Yöntemlerini birbirinden ayırt etmek gerekir. Ekonomik anlamda Teknik deyimi genel olarak üretimde kullanılan alet ve araçlar için kullanılır. Üretim tekniği, varolan günün üretim araç, gereç ve üretim öğelerini günün üretim koşulları içinde değişik yollarda bir araya getirerek üretim faaliyetinde bulunmayı anlatır. Üretim yöntemi ise ekonominin tüm gelişme tarihinde, üretim ve tüketim dengelerini en ussal biçimde gerçekleştirecek;  karşılaşılacak sorunların, yanılgıya uğramadan kolay ve zamanında çözüm yollarını ortaya koyacak; kolay, hızlı, verimli üretim faaliyetini gerçekleştiren düşünce anlayışını ve yolunu anlatır.

Gerçeği araştırmak için her şeyden önce doğru akıl yürütmede yöntem sorununu araştıran ünlü filozof  Descartes ‘Anlığın Yönetimi İçin Kurallar’ adlı kitabında yöntemin belirlenmesinin gerekliliğini şu sözlerle anlatır:

: “ gerçeği bir yöntem olmaksızın araştırmak…doğal ışığı karıştırıp ansal güçleri köreltir,,,görüşlerini zayıflatır…Yöntem karşıt yanılgıya  düşülmeksizin …tüm şeylerin bilgisine ulaşabilmek için tümdengelimin nasıl bulunması gerektiğini doğru olarak açıklıyorsa…daha öte hiç bir şey gerekli değildir”.

 Üretimde anlayış, düşünüş olarak iki tip Üretim Yöntemi vardır: Kitlesel üretim yöntemi ve esnek üretim yöntemi. Üretim teknikleri veya üretim sistemlerinin sayısı ise çok daha fazladır: Grup teknolojisi üretimi, sürekli üretim sistemi, sıfır stoklu üretim…vb

KİTLE(YIĞIN) ÜRETİM YÖNTEMİ:

Makineleşmeden, teknolojinin gücünden yararlanarak yapılan çok büyük ölçekli üretime verilen bir addır. Çok büyük hacimli kitle üretimi, optimal bir büyüklüğe ulaşan işletmelerin ortalama üretim maliyetleri düşürür,  büyük rekabet üstünlükleri sağlar. Ancak optimum büyüklükten sonra özellikle talebin doyum noktasına ulaşması ile pazarlama sorunu ortaya çıkar. Üretimin düşürülmesi zorunluluğu ekonomilerde gerilemelere, krizlere yola açar.

Kitle üretimi yöntemi anlayışına sahip olan işletmeler, talebin doyumu, pazarların gereksinimlerini karşılamaları durumunda, üretim yapılarında bir değişiklik yapmak üzere kuruluşlarını yapılandırmazlar.

Kitlesel üretim yönteminde İşbölümü,  Klasik ekonomistlerden Adam Smith’in işbölümünün düzenli olarak yapılandırılmış olmasının üretimin tüm süreçlerindeki önemi üzerine görüşlerine dayanarak,  aşırı olarak düzenlenmiştir. Çünkü Adam Smith “ Ulusların Zenginliği” adlı ünlü klasik kitabında İşbölümünün üretim artışının en önemli etkeni olarak görür.

“Pek yoksul ve bu yüzden gerekli aletler bakımından kötü donatılmış olmasına karşın,

işçiler sıkı çalışınca, aralarında, günde on iki libre kadar iğne yapabiliyorlardı. Her librede, dört binden çok orta boy iğne bulunmaktadır. Demek, bu on iki kişi bir arada günde kırk sekiz bini aşkın iğne yapabilmekteydi. Şu halde, kırk sekiz binin onda birini yapan her adam, günde, dört bin sekiz yüz iğne yapıyor sayılabilir. Oysa, birbirine bağlı olmadan, ayrı ayrı çalışsalar bu iş için yetişmemiş bulunsalardı, bunlardan her biri, günde teker teker, kuşkusuz yirmi iğne, belki bir tek iğne bile yapamayacaktı. Yani yaptıkları çeşitli işlemlerin elverişli bölümü ve birleşimi sonucunda şimdi başardıklarının iki yüz kırkta birini muhakkak dört bin sekiz yüzde birini, ihtimal ki beceremeyeceklerdi.”

İşbölümünün üretkenliğini daha da artırmak için hareketli bantlar konularak bant sistemi üretim kurulmuştur. Kitlesel üretim yönteminin önemli temsilcileri, kitle üretim sisteminin bilimsel olarak kurallarını açıklayan Taylor  ile fabrikalarında aynı yöntem uygulayan Ford’dur.  Ekonomist Keynes ile birlikte bu yöntemin önemli geliştirici ve sürdürücüleri olmuşlardır.

Üretim yapıları Klasik ekonomistlerden Adam Smith’in işbölümünün üretimdeki artışın önemi üzerine görüşlerine dayanarak aşırı bölümlere ayrılmıştır. Bu bölümlerde, işbölümünün üretkenliğini daha da artırmak için hareketli bantlar konularak bant sistemi üretim kurulmuştur.

 Kitle üretim yönteminin kurallarını Taylor koyduğundan ve Ford fabrikalarında bu yöntem geniş olarak uygulandığından, bu yöntem aynı zamandaTaylorizm ve Fordizm olarak da adlandırılır.

Kitlesel üretim yöntemi anlayışının ilkelerini şöyle sıralayabiliriz: a)İleri düzeyde makileşmeden yararlanarak üretim işlemlerinin sayısını ve sürelerini azaltmak, bu amaçla çok büyük, karmaşık; uzun ömürlü fabrikaların kuruluşunu amaçlamak b) Özellikle üretim olmak üzere tasarım ve satış organizasyonunda aşırı iş bölümüne gitmek. c) Kitlesel üretimi sürdürebilmek için oransal olarak fiyatları düşürmek. d) Kitlesel üretim yapabilmek için daha büyük şirketler kurmak. Küçük şirketlerin kitlesel üretimde büyük şirketlerle rekabet etmesi piyasa koşullarında daha zordur.

Kitlesel üretim yöntemi anlayışı ortaya önemli sonuçlar çıkarmıştır. Makineleşmeye dayanan aşırı işbölümüyle ortaya çıkan kitlesel üretime talep yön vermemektedir. Düşük maliyetle bol miktarda üretilen malların (kaliteli olmasa da) her zaman alıcı bulacağı varsayılmaktadır. Küçük şirketlerin piyasada varlıkları piyasaların rekabetine bırakılmaktadır. Aşırı işbölümü ve çalışanların mekanikleştirilmesi, çalışanların niteliksiz duruma getirilmesini ve niteliksiz işçiliği teşvik etmiştir. Kitlesel üretim kitlesel tüketimleri gerektirdiğinden, ulusların kendi üretimlerini tüketmeleri ekonomik anlayışını ve Keynes’in ulusal pazarların korunması, devletin piyasalara müdahalesi ekonomik düşüncelerinin savunulması düşüncesini ortaya çıkarmıştır.

Zaman içinde kitlesel üretim yöntemiyle üretim yapan şirketler için atıl makinelerle uğraşmak atıl işçilerle uğraşmaktan daha önemli hale geldi, çünkü stoklar yükseldi, yeni müşteri ihtiyaçlarına cevap verilemedi. Müşteriler kalite, dayanıklılık ve satış sonrası hizmetlere büyük önem vermeye başladı.

Kitlesel üretim yöntemi ve anlayışı bilim ve teknolojinin ilerlemesi ile ortaya çıkmış olan bir üretim olmasına rağmen, bilimsel ve teknolojik ilerlemelerin önünde engel olan bir yöntem olmuştur. . Çünkü büyük şirketlerin ileri, yeni teknolojileri kullanımı zordur, sınırlıdır. Büyük maliyetlerle kurulan büyük şirketler yeni teknolojileri kullanmakta, yeni maliyetlerinin yüksek olması nedeniyle, esnek üretim yöntemi anlayışı benimseninceye kadar daha tutucu davranmışlardır.

 Kitlesel üretimle açlığın ve yoksulluğun sona erdirileceği düşünülürken, büyük ekonomik krizlerin ve savaşların, piyasa dengesizliklerinin çıkmasına nedeni olmuştur. Bu üretim yöntemi bilim ve teknoloji alanındaki ilerlemelere ayak uydurmayan hatta önünü kesen bir yöntem olduğundan,  bu temel niteliği nedeniyle,  gelişmelere kapalı kitlesel üretim yapan toplumsal sistemler uygarlığın gelişmesine ayak uyduramayarak yıkılmak zorunda kalmıştır. Doğu Blok’unun ortaya çıkış ve yıkılışının temel nedenleri de, bu yöntemin ortaya çıkardığı ekonomik süreçlerde aranmalıdır.

Esnek üretim yöntemi ise, bilim ve teknolojideki gelişmelerle üretimi uyumlaştırmıştır. İnsanın bilim ve teknolojideki gelişmesinin önünü kesen değil tersine, hızlandıran ve topluma yayan bir anlayış ve yöntemdir.

İsmail İNCİ,  19/12/2013

 bgi.inci@mynet.com

 iinci2013@yandex.com

www.facebook.com/bgi.inci

https://twitter.com/ismailinci